Υπήρχαν σκαλωσιές μπροστά από το ξενοδοχείο όλη την ώρα. Ακριβώς στην αρχή της διαμονής ενημερώθηκα ότι δεν θα υπήρχε νερό στο ξενοδοχείο μεταξύ 9 π.μ. Ένα βράδυ είχαν κατεβάσει τα πράγματά μου από το περβάζι και όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά για να μπορέσεις να μπεις στο δωμάτιο από έξω. Οι τεχνίτες, που είχαν ήδη σταθεί έξω από το δωμάτιό μου το πρωί, καπνίζοντας λίγο (ήμουν περιτριγυρισμένος από ατμόσφαιρα εργοταξίου και αναταραχή στο διάδρομο του ξενώνα), ήθελαν να βάψουν τα παράθυρα. Ένιωθα ότι άγνωστοι είχαν ψαχουλέψει τα πράγματά μου, κάτι που είναι κάπως αλήθεια. Την επομένη είπαν πάλι να βάψουν τα τζάμια, αλλά ήθελαν να περιμένουν μέχρι την επόμενη μέρα γιατί τότε θα έφευγα. Παρόλα αυτά, τα παράθυρα (από έξω) είχαν βαφτεί το βράδυ, το δωμάτιό μου μύριζε μπογιά και δεν μπορούσα να αερίσω γιατί τότε θα έμπαιναν περισσότεροι αναθυμιάσεις μπογιάς στο δωμάτιο. Δεν υπήρχε άλλο δωμάτιο διαθέσιμο και θα έπρεπε να πληρώσω μόνος μου για άλλα καταλύματα.
Όλοι λυπήθηκαν, αλλά κανείς δεν φαινόταν να έχει την κατάσταση υπό έλεγχο, γιατί δεν επρόκειτο για ανωτέρα βία αλλά για διαχείριση εργοταξίου.
Το δωμάτιο δεν έπρεπε να νοικιαστεί και υπήρχε έκπτωση μόνο κατόπιν αιτήματος. Ήταν σαν ένα πείραμα για να δεις πόσο μακριά μπορούσες να φτάσεις με τους καλεσμένους Είναι κρίμα που έπρεπε να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο στις διακοπές.
Αρχικό κείμενοΗ μετάφραση παρέχεται από την Google