Επισκέπτης Χρήστης
14 Αύγουστος 2022
Μια εμπειρία που συνορεύει με το απίθανο. Εμπιστευτήκαμε τον εαυτό μας σε αυτό το ξενοδοχείο 4 αστέρων που είναι 100% άτομα με ειδικές ανάγκες. Ξεκινάμε με την online κράτηση και ταυτόχρονα στέλνουμε ένα εκ των προτέρων email υπογραμμίζοντας τόσο το ποσοστό αναπηρίας όσο και την ανάγκη να δώσουμε λίγη προσοχή στην καθαριότητα, όχι από δυσπιστία προς το ξενοδοχείο αλλά για προφανείς ανάγκες υγείας, που αναγκάζονται να επικοινωνήσουν σε κάθε ταξίδι που κάνω, επίσης λόγω του επιβαρυντικού Covid, τον οποίο δεν έχω την πολυτέλεια να κολλήσω. Έλαβα ένα email από κάποιον Τζόζεφ ο οποίος απάντησε ότι οι τοίχοι με ύφασμα έχουν πάντα λίγη σκόνη και ότι αν η ανάγκη ήταν πολύ υψηλή, θα μπορούσα να αλλάξω το ξενοδοχείο (γραμμένο ακριβώς έτσι). Στην πραγματικότητα είχα ζητήσει μόνο πιο ακριβή έλεγχο, λίγο περισσότερη φασαρία για την υπηρεσία, τίποτα το συγκεκριμένο.
Φτάνουμε αργά το απόγευμα, το δωμάτιο είχε ήδη πληρωθεί διαδικτυακά, μας ζητήθηκε αμέσως να πληρώσουμε τον τουριστικό φόρο των 6€ ανά άτομο, πολύ πριν καν έχουμε τον αριθμό του δωματίου. Εδώ αρχίζει η θεατρική παρακμή του σκηνοθέτη σε στυλ και επαγγελματισμό.
Θα ήθελα να επισημάνω ότι στη ρεσεψιόν υπήρχε ένα αγόρι που δεν ήταν ο διευθυντής και το οποίο υποθέτω ότι ήταν αυτό που μου πρότεινε μέσω email να αλλάξω ξενοδοχείο. Του δίνω τα δικαιολογητικά αναπηρίας και τον ενημερώνω ότι ο νόμος αποκλείει τα άτομα με αναπηρία με 104 από το να πληρώσουν φόρο και για τους δύο. Αρχικά τηλεφωνεί στον διευθυντή, ο οποίος τον ρωτάει τι δωμάτιο είχαμε (για να καταλάβει αν είχε πληρωθεί αρκετά Υποθέτω) και μετά καταλαβαίνοντας ότι ήταν οικονομική θέση και ότι ήμουν το άτομο που είχε ζητήσει τον πιο σκληρό για την υγιεινή, του λέει ότι πρέπει να πληρώσουμε και οι δύο τον φόρο. Κλείνει το τηλέφωνο και με ενημερώνει. Επιμένω και ανοίγω τον κανόνα που εκθέτει αυτό το γεγονός λέγοντας ότι δεν είναι ενημερωμένοι και ότι είναι κατακριτέο ότι ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων δεν ξέρει καν ποιος οφείλει φόρο και ποιος όχι. Ο νεαρός ρεσεψιονίστ καλεί τον διευθυντή πίσω αφού ανοίξει τον ιστότοπο
Δήμος Ρώμης και διάβασε (σίγουρα για πρώτη φορά) τον κανόνα που ρυθμίζει τη φορολογία για παιδιά, ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες και συμφωνεί μαζί μου.
Σε μια έκρηξη ανύπαρκτου επαγγελματισμού, ο διευθυντής ζητά από τον ρεσεψιονίστ να μου δώσει το προσωπικό του κινητό τηλέφωνο και βροντοφωνάζει λέγοντας "μην με θυμώνεις" (επειδή οδηγούσε, αλλά χρησιμοποιήστε το ακουστικό σας! Είναι έγκλημα να κρατήστε το τηλέφωνο στο αυτί σας ενώ οδηγείτε ) και ότι έχουν και άλλους πελάτες με αναπηρία που «ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΟ» και πληρώνουν τον φόρο (ένα δελτίο ευαισθησίας και άγνοιας ταυτόχρονα για τις διάφορες αναπηρίες). Στο τέλος της πολύ αγενούς διαφωνίας απέναντί μου, το αγόρι ζητά συγγνώμη και ο διευθυντής μας επιτρέπει επιτέλους να εκπληρώσουμε τα καθήκοντα που επιβάλλει η ισχύουσα νομοθεσία.
Για να τελειώσω: δωμάτιο αρκετά καθαρό (και ο Θεός να το κάνει μετά από όλα αυτά) αλλά ήταν τόσο μικρό που η άκρη του κρεβατιού σχεδόν άγγιζε το μπροστινό γραφείο, μετά βίας μπορούσες να γυρίσεις. ένα κρεβάτι που θα μπορούσε να πέσει στα πλάγια για δύο λόγω του πόσο μικρό ήταν, το λένε "μικρό" διπλό κρεβάτι αλλά κατά τη γνώμη μου αποδεικνύεται σαν ένα queen size κρεβάτι. Αίσθηση κλειστοφοβίας.
Economy δωμάτιο χωρίς πρωινό.
Επιπλέον, ούτε καν μια χειρονομία ευγένειας για να ζητήσουμε συγγνώμη για αυτό που συνέβη όταν βγήκαμε από το δωμάτιο στο τέλος της διαμονής μας. Ούτε καν μια λεκτική συγγνώμη που θα εκτιμούσαμε πολύ από τον ίδιο τον σκηνοθέτη.
Τι κρίμα, πόσο αγενής.
Πόσο λίγος επαγγελματισμός με αυτούς της οικονομίας ή με αυτούς που είναι πιο αδύναμοι και τι περιττή μανία για 12€ φόρους που δεν οφείλονται. Στη δική μου περίπτωση και από προσωπική μου εμπειρία, δηλαδή.
Από ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων περιμέναμε ένα εντελώς διαφορετικό στυλ. Είμαι πολύ λυπημένος και ένιωσα υποτιμημένος χωρίς λόγο από τους αγενείς τρόπους του διευθυντή, ο οποίος έκανε αυτή τη διαμονή βαθιά οδυνηρή λόγω της θλιβερής εμπειρίας.
Αίθουσα 210.
Αρχικό κείμενοΗ μετάφραση παρέχεται από την Google